BB'ers

In een stad als Londen, loop je nog eens iemand tegen het lijf. Het is misschien geen Hollywood, maar je komt hier toch een heel hoop beroemdheden in het wild tegen. Ik fietste laatst naar kantoor en moest inhouden omdat Gordon langs kwam zoeven. Ja, Gordon Brown, de PM in hoogst eigen persoon. Niet Gordon Ramsey, hoewel ik die ook een keer heb zien winkelen op de King’s Road in Chelsea. Zo heb ik zitten eten naast Right Said Fred en co bij de Libanees, Film gekeken met Colin Firth en Frank Lampard, zitten flirten met Take That, bij de Starbucks gestaan achter Julian Sands, etc, etc. Dat overkomt je niet als je boodschappen gaat doen in de supermarkt in Breda. De meest beroemde persoon die ik daar ooit ben tegengekomen is Ruud van Big Brother. Ook keigaaf natuurlijk, maar Ruudje is niet direct van hetzelfde kaliber als zeg maar Hugh Grant. (Wat je overigens niet uitspreekt als Hug zoals m’n moeder dat doet.) Als je iemand als Hugh tegenkomt is het de kunst zo gewoon mogelijk te blijven doen en vooral niet gaan kirren en schreeuwen terwijl je langsloopt. Dus gewoon cool door blijven praten en niet laten merken dat je de Bekende Brit herkend hebt. Pas als de BB’er in kwestie is doorgelopen, ga je discreet je vriendin in d’r zij porren waarna je zo onopvallend mogelijk tegen haar fluistert: Weet je wie dat was? Dat was die van East Enders. Je weet wel. Die blonde sloerie die het doet met die kerel die de pleegzus van de minaar van z’n stiefmoeder heeft vermoord. Het vervelende is dat het dan vaak al te laat is voor je vriendin om de beroemdheid in kwestie nog te kunnen aangapen, maar goed. Jammer voor haar. Zo doe je dat in Londen. Niet Londeners reageren vaak net een tikkeltje anders. M'n ouders waren laatst een weekendje op bezoek en we zaten buiten op het terras van de Orangerie bij Kensington Palace lekker thee te drinken en scones te eten, toen m’n moeder opeens keihard over het terras riep dat Prins Charles aan kwam lopen. En ja hoor, daar liep ie. In cognito. Zonnebril op en met zo'n echt Engelse plattelandspet op z'n hoofd. Je weet wel, die petten waar je altijd mannen in Engelse TV-series mee ziet lopen. Body guards waren opvallend genoeg afwezig. Het hele terras stond op van tafel om de arme man van dichtbij te bekijken en op de kiek te zetten. Mijn moeder incluis. Die arme Charles wist niet hoe snel ie z’n paleis in moest glippen om aan het opgewonden gegil van m’n moeder en de rest van het terras te ontkomen. Beetje genant natuurlijk, maar goed. In elk geval kon het weekend van m'n moeder niet meer stuk. En dat van mij eigenlijk stiekem ook niet.