Foutje

Nederlanders denken al snel dat ze vloeiend Engels kunnen spreken, omdat ze nou toevallig elke week CSI of 24 kijken en een 8 hadden voor hun mondeling op de middelbare school. (Ik heb het hier eigenlijk wel een beetje over mezelf.) Toen ik in Londen kwam wonen, was ik er ook heftig van overtuigd dat ik alles allemaal zo geregeld zou hebben. Eitje, dacht ik. Niet dus. Het begon al toen ik op Heathrow aankwam. In rasecht Cockney, begon de taxichaufeur tegen me aan te praten.Ik bleef maar vriendelijk lachen en heftig 'ja' knikken, maar ik verstond er werkelijk geen bal van. Ik ben uiteindelijk toch goed op de plaats van bestemming aangekomen. Ook zei ik het begin heel foute dingen. Zo vertelde ik doodleuk aan een paar collega's hoe de poes van de buren me altijd lief pijpt, terwijl ik toch echt bedoelde dat ie me altijd kopjes geeft. Ook heb ik vrienden gevraagd om een bakje waar ik m'n 'ass' in kon doen. Maar de ergste taalblunder, maakte ik een keer tijdens een klantenvergadering, toen ik uit wou leggen waarom ik zo moeilijk liep, zei ik:'I went to the gym last night and my personal trainer worked me so hard that my fanny hurts.' M'n baas liep rood aan en m'n collegaatje proestte haar chai latte over tafel. De klant, toch al zo'n glad type, bleef me tijdens de bespreking met een brede grijns aankijken en drukte na afloop z'n visitekaartje in m'n hand en fluisterde (hijgend) in m'n oor dat ie erg uitkeek naar de volgende bespreking. Wat had ik nou weer verkeerd gezegd? Toen ik het verhaal aan een vriendin vertelde, kwam die niet meer bij van het lachen. Fanny mag dan achterwerk betekenen in Amerika. Hier slaat het toch echt op een ander deel van het vrouwelijke lichaam.