Heimwee

Yessssss! We zijn door naar de finale. Wat een zenuwslopende, bloedstollende en tandenbijtende wedstrijd was het, zeg. Helemaal uit ons dak gingen we, vriendin S en vriend A. We hadden lekker veel drank en snacks ingeslagen en zijn thuis voor mijn buis op de bank gaan kijken. Nou van die bank is weinig over. Bij het eerste doelpunt stond vriend A er, onder luid gebrul, heftig op rond te dansen. En toen er daarna nog twee ingingen voor Nederland, gingen we met z’n drieen helemaal uit ons dak. Springend, zingend en joelend gingen we door m’n kleine woonkamer in m’n councilflatje in Zuid-Londen. Over de tafel en op de stoelen. De buren moeten wel gedacht hebben dat ik een bijzonder wilde date aan het beleven was. Ik kreeg namelijk vanochtend nogal vage blikken toegeworpen toen ik op de straat uit fietste. Kennelijk weten ze niet dat ik uit Holland kom. Goed, het gelukzalige gevoel hing er nog goed in toen ik vanochtend op kantoor aankwam. Helemaal toen ik op kantoor gefeliciteerd werd met de overwinning. Beetje raar, vind ik zelf, want het is toch echt niet zo dat ik zelf mee heb lopen voetballen. Of je moet het feit dat ik m’n teennagels oranje had gelakt meetellen? Maar goed. Toen sloeg ik dus de Nederlandse kranten open en begon alle Facebook statussen te lezen: ‘Mayhem on De Dam. Iedereen gaat los op het Leidseplein. Vuurwerk en trommels op het Museumplein.’ Wat moet het geweldig zijn om dat nu allemaal live mee te maken in Nederland. Die sfeer, die nationale euforie, de spontane straatfeesten. Ik kreeg het even een beetje te kwaad en begon heftig te snikken vanachter m’n laptop. Heimwee heb ik in de tijd dat ik uit Nederland weg ben, nog nooit gehad. Tot vandaag dus. Misschien moet ik toch even de KLM website gaan checken.