zondag 13 juni 2010

Voetbal

Jippie, het WK is weer begonnen. M'n oranje shirtje en oranje pruik kunnen weer uit de kast worden gehaald. Ja, ook ik zit bij elke komende Oranje wedstrijd vooraan in de pub, met alle toeters en bellen die ik vorige week in Nederland bij de Hema en de Blokker heb aangeschaft. Ik juich als ze scoren en roep 'Boeee' als het de jongens tegen zit. Twee jaar geleden tijdens de wedstrijd tegen Italie bij het EK, kregen vriendin S en ik het zelfs bijna aan de stok met een Italiaanse voetballiefhebster die klaagde dat we voor haar beeld zaten. Trut. Kortom, ik ben een rasechte Oranje-fan geworden hier in Londen. Toch een beetje raar, want toen ik nog gewoon 3 hoog in Amsterdam woonde, kon me die hele voetbal geen bal schelen. Het zou me echt een worst geweest zijn wie het WK of het EK of wat voor een K gewonnen of verloren had. Maar nu ik in het buitenland woon, blijk ik de allergrootste Oranje-fan en weet ik zelfs wat buitenspel is. Ik denk dat het een soort van heimwee is. Begrijp me goed, ik vind het fantastich om in Londen te wonen en ik geniet elke dag van deze geweldige stad, maar het lijkt wel of je vaderlandsliefde steeds grotere proporties aanneemt als je in het buitenland woont. Tijdens Koninginnedag stond ik bv ook keihard mee te brullen met Andre Hazes, terwijl ik daar in Nederland een gloeiende hekel aan had. Tja, wonen in het buitenland maakt het dagelijkse leven zeker een stuk interessanter, en ik voel me ook echt wel thuis hier in Londen. Maar als ik in m'n oranje shirtje en met een bitterbal in de ene hand en een Heineken in de andere weer tegen de scheids sta te schelden, realiseer ik me maar al te goed waar m'n echte thuis is.